Ostatnia Rada Spraw Zagranicznych Unii Europejskiej, to oprócz kontrowersyjnego „Casusu Słoweńskiego” także przegląd polityki unijnej na Kaukazie Południowym. 25 punktów konkluzji to poręczne podsumowanie dla znawcy i zgrabny rys dla laika – dobry moment żeby wejść w temat.
Posiedzenie Rady Spraw Zagranicznych w Brukseli, źródło: Rada Unii Europejskiej/consilium.europa.eu
Rezultat prac Rady Spraw Zagranicznych z ostatniego (28 lutego) spotkania w Brukseli ws. Kaukazu Południowego to 4 strony konkluzji, 25 punktów i cztery rozdziały. Po jednym na każde państwo regonu i jeden o tym, czego na Kaukazie obfitość – konfliktów. Na wstępie Partnerstwo Wschodnie – aprobata dla postępów i zapowiedź rozwoju. Unijni Ministrowie Spraw Zagranicznych dali do zrozumienia, że Kaukaz Południowy nie jest im obojętny. Ale dobrobyt, bezpieczeństwo, demokracja, czy poszanowanie praw człowieka to coś, czego UE nie rozdaje, ani nie sprzedaje – na to trzeba ciężko zapracować. Zasada more for more ma się dobrze i jest prosta: im bliżej krajom Kaukazu Płd. do standardów UE, tym wiesze otwarcie Brukseli. Optymistyczny, otwarty i pojednawczy ton tekstów unijnych instytucji, nie powinien jednak zwieść. Prócz kilku pochwał, w konkluzjach nie brak napomnień.
Do Erywania, tak, jak do pozostałych stolic wysłano prosty przekaz: nie ma drogi na skróty. Umowa Stowarzyszeniowa, Umowa o Partnerstwie i Współpracy, Pogłębiona i Kompleksowa Umowa o Wolnym Handlu (DCFTA) i kwestie wiz – to rzeczy nie do ominięcia dla kraju zainteresowanego zbliżeniem z UE. Współpraca to także pochodna stopnia uczciwości wyborów, a te już niedługo: parlamentarne w maju 2012 i prezydenckie w 2013. Władzom Armenii dano do zrozumienia, że fasadowość praw człowieka, swobód obywatelskich, czy systemu demokratycznego ma to do siebie, że po jakimś czasie z hukiem się rozlatuje. Bruksela wysłała też jasny sygnał dotyczący korupcji: widzimy, „że nic z tym nie robicie” zdają się sugerować ministrowie.
Ton konkluzji wobec Azerbejdżanu podobny. Lista tematów także: Umowa Stowarzyszeniowa, WTO, DCFTA, korupcja, wolne wybory. Dodatkowy apel o zgodę na zbadanie kwestii więźniów politycznych przez niezależnych obserwatorów. No i wielkie pokłady nadziei, że pewnego dnia Azerbejdżan stanie się alternatywą dla rosyjskiego monopolu przesyłu surowców azjatyckich.
Gruzja – najcieplej oceniony kraj PW na Kaukazie Południowym- jest chwalona za rozpoczęcie negocjacji o DCFTA. Pod względem wypełnianiem rygorystycznych kryteriów ruchu bezwizowego, Gruzja także nie ma sobie równych w regionie. Ministrowie dają do zrozumienia, że widzą proeuropejskie postawy Gruzinów, ale jednocześnie wskazują wybory parlamentarne 2012 i prezydenckie 2013, jako sprawdzian przed pogłębieniem współpracy.
Kaukaz Południowy nierozerwalnie łączy się z kwestiami bezpieczeństwa. I na tym polu UE chcę brać aktywny udział. Do rozwiązywania konfliktów o Górski Karabach i wokół separatystycznych gruzińskich republik Abchazji i Osetii Pd wykorzystuje Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej ds. Kaukazu Południowego i Kryzysu w Gruzji, pośerdni udział w Grupie Mińskiej OBWE, czy trzystuosobową misję obserwacyjną na spornych obszarach, która wspiera uchodźców i pracuje nad złagodzeniem skutków konfliktu. Rada ponowiła swoje zapewnienie o poparciu dla integralności terytorialnej Gruzji w granicach sprzed wojny. Jednocześnie apeluje do obu stron konfliktu o zaniechanie działań mogących niweczyć postępy procesu pokojowego toczącego się w kolejnych rundach Międzynarodowych Rozmów Genewskich. Pochwaliła wypełnianie przez Gruzję porozumienia rozejmu z sierpnia 2008 i przemilczała działania strony rosyjskiej.
Konkluzję kończą się inspirującym postulatem Ministrów adresowanym do szefowej unijnej dyplomacji o podjęcie kroków nad ułożeniem scenariusza dla Górskiego Karabachu po zakończeniu konfliktu.
Źródło: consilium.europa.eu